‘Na de eerste chemokuur stopt Wijnanda Heslinga (55) tijdelijk met haar werk als creatief coach en counselor. “Ik voelde me ziek. Daarbij kon ik me slecht concentreren en was ik snel vermoeid. In mijn herstelperiode zocht ik naar oplossingen voor mijn ‘chemobreinklachten’. Tegelijkertijd bleef ik focussen op het positieve, wat ik allemaal wél kon doen. Maar soms was ik verdrietig, dat gevoel liet ik er ook zijn.”

In 2013 ontdekt Wijnanda een knobbeltje op haar borst. Ze heeft borstkanker. “Dit overviel me enorm. De ene dag ben je actief aan het werk, maak je plannen en ineens wordt alles stilgezet. Mijn man had zijn moeder op jonge leeftijd aan kanker verloren, het was voor ons een heftige ervaring. Maar ik had vertrouwen in de artsen en de behandelingen, al zag ik soms ergens tegenop of was ik verdrietig. Bijna alle emoties kwamen voorbij. Onze jongvolwassen kinderen, vrienden en familie bemoedigden ons.

Tussen de bestralingen en chemokuren door ging ik met mijn man op vakantie. We wilden naar de top van de berg Nendaz in Zwitserland. Het eerste stuk gingen we met de kabelbaan en het laatste stuk wilden we wandelden. Halverwege dacht ik: ik kan niet meer… maar ik wil niet opgeven. Ik ging zitten en keek rond naar de bergen. Ik besefte dat God zoveel groter is dan die bergen, ook dan die komende chemobergen. En dat Hij – wat er ook gebeurt – stap voor stap met mij meegaat. Ik dacht aan mijn man en gezin, lieve mensen en alle positieve dingen die op mijn pad kwamen. Die noemde ik ‘de bloemen op mijn pad.’ Toen kon ik weer verder.” (…)’

Klik hier om het volledige artikel verder te lezen op de website van Eva.

Wil jij weten wat ik als journalist voor jou kan betekenen? Kijk dan bij ‘Info’ of neem contact met me op via het contactformulier of via deborahdemeijer@gmail.com